Hoşlanmadılar... Mutsuzlar... Ağızlarını bıçak açmıyor... “Silah bırakın” çağrısını sukut-u hayalle karşıladılar... 

Onlar “kan döken”PKK’yı seviyordu... “Çatışmacı Kürk siyasetini” kabule şayan buluyordu...

Öyle ya, “devrim” için dağa çıkılmıştı.

Devrim, aynı zamanda bölgeyi “feodal unsurlar”dan temizleyecek, dinin karanlık dünya tasavvuruna karşı halkı aydınlatacaktı...

PKK niye silah bırakıyordu ki?

Ne karşılığında?

Bırakmasındı... Mücadele yeni başlıyordu... “Serhildan” ruhu “Gezi” ruhuyla birleşip ne güzel devrimler yapacaktı... Ne güzel Mısır olacaktık... Ne güzel Ukrayna olacaktık... Diktatörden kurtulacaktık... Sırası mıydı silah bırakmanın?

Peki, Öcalan’a ne oluyordu?

Ne karşılığında “çatışmalara son verin” çağrısı yapıyordu?

Devrimci bir lider değil miydi Öcalan? Niye “Yeni anayasa” diyen Erdoğan’ın değirmenine su taşıyordu?

Mutsuzlar...

Hasan Cemal mutsuz... Yeniden dağlara vuracaktır kendini; “sakın silah bırakmayın” turları atacaktır.

Murat Belge mutsuz... O niye mutsuz, çözemedim? “Öğlen rakıları”yla bu konunun alakası nedir?

Liberaller mutsuz...

Mutsuzların başını, “Daha büyüğüne talip olun... Tayyip’le dar çerçeveli barış size bir şey kazandırmaz. Kobani eylemleriyle dünyanın sempatisini ve hayranlığını kazandınız. Niçin devlet peşinde koşup daha büyüğüne talip olmuyorsunuz?” diyen Mehmet Altan çekiyor.

Elbette Cengiz Çandar da mutsuz... Vaktiyle Öcalan’da vehmettikleri mutsuzluğunu katlıyor. Nicedir, “Wolfowitz’in sevmediği barışı ben de sevmem” havalarında...

Ertuğrul Kürkçü ve Selocan’giller de mutsuz.

Bütün mutsuzlar güruhuna karşı barışı yüceltmenin zamanıdır.

İlk önemli adım atıldı.

Bir kaza-bela olmazsa, ikinci adım atılacak. Hedef yeni bir anayasa, yeni bir demokratik sistem ve 80 milyon insanın barış içinde yaşadığı huzurlu bir ülke...

Ahmet KEKEÇ

[email protected]