En son ne zaman daldı gözleriniz uzaklara?

Çıldırdığınız oldu mu hiç, yanınızda olmasını istediğinizi bulunca uzakta?

Umutsuz bekleyişler sizi de yeyip bitirdi mi bir akşamüstü?

Bir akşamüstü hayat ansızın bir şeyler kopardı mı en değerli yerinizden?

En son ne zaman kaskatı oturdu içinize bir dostun yokluğu?

Binlerce insanla gideremediğiniz oldu mu, o bir dostun yokluğunu?

En son ne zaman salladı yüreğinizi, yerini hiç bir şeyle dolduramadığınız o muhabbetin burukluğu?

Kuru, katıksız bir ekmeğin, o derin muhabbetle yaşattığı sınırsız lezzetlerle akşamları sabahlara bağladığınız oldu mu?

Bir Ekim akşamı, sahilde, şiirsel kadadıyla denize öpücükler konduran o martının sizi de alıp götürdüğü oldu mu yönünü bilmediğiniz yollara?

Sizin de gözlerinizin boş döndüğü oldu mu büyük bir özlemle serildiği o yollardan?

Hasretin kementi acımasızca dolandı mı boynunuza?

Birbaşına, çaresiz kaldınız mı hiç koskoca bir kentin ortasında? 
 

Yine akşam, yine efkar, yine o asi dalgalar?

Ve sanki hiçbirşey yokmuş gibi suya inen martılar?

Nasıl da biber otu doğruyorlar kanıma?

Ne tarafa dönsem, hayat büsbütün duvar.

Kalbimin yalnızlıkla boğuştuğu şu anda, İstanbul?un ortasında, binlerce, on binlerce insanın arasında, sıcak bir dost yüzü bulamadım, oturdum, imreniyorum martıların gamsızlığına.

Erkin Koray dinliyorum:

?Yoldan geçenler var da; her akşam gelenler nerede??

Onun o yaşlı ve ince parmaklarını hissediyorum gitarının tellerinde.

Suskunluğun, sözün kudretini zorladığı yerdeyim; bir başımayım, kendimde.

Hangi ses eksiltebilir hasretimi, hangi duruş söndürür içimim yangınını, hangi hal dindirir yaşadığım tufanı, hangi yele sermeliyim şimdi kalbimin bu sayfasını?

Yok abi, bu akşam da beni ancak iyi demlenmiş bir çay paklar: 
 

 ?İlk ağız mı usta, harbi taze mi?? 
 
 

Ahmet Yürekli

09.10.2010, Kandilli