Şimdi beni kim çağırır kendi ecelimden başka;

selâmı duyar gibiyim yaşadığım şehrin arka semtlerinde, bir camide.

Hangi ömür huzurludur ki bu dünya teneşirinde;

hangi ölüm iştihayla aratmaz kendini günün birinde?

Güzel kokular sürerek karşılıyorum bana gelen ölümümü;

dikenlerimi kendime batırarak olgunlaştırdım ben bu gülümü.

Şimdi nasıl ikna edebilirim kendimi yeniden, her şeyi yaşamaya;

yüreğimde yer kalmadı hayat denen bu yoğun temaşaya?

Şimdi hangi duyguya daha aç  şu benim sekteyen kalbim;

haykırsam sesimi kendimden başka kime duyurabilirim?

Yağmur, rüzgar ve uğultuyla inleyen terk edilmiş sokaklar

da bana ancak bir şemsiyenin altı kadar yer var. 

Şimdi beni kim çağırır kendi ecelimden başka;

Neyle doyar şu yorgun kalbim bu saatten sonra? 
 

Ahmet Yürekli 

27.10.2010, İstanbul. 

Önemli not : Bu yazıları şiir olarak mütâlâ etmemenizi önemle rica ederim.