Kimi zaman hayatın da bizi dışladığı olur:

Serpilmiş bir bahardan büzüşmüş kışlara yolculuklar böyle savrulur.

İskemlesi tekmelenmiş bir idamlık gibi sallanırız o an bir boşlukta.

Çıplak bedenin iştahla doldurur avucunu isteksiz inen yağmurun.

Aşk gibi, hasret gibi uyuşturamadığın tüm ağrılar bir an son bulur.

El sallamak makul karşılanmasa da bir başka hayata gittiğini düşünenlere;

kimse inanmasa da kendi hayatının içinde bir yol bulup ilerlediğine;

susmalısın, bu yolculuğun adabı budur.

Ölüm ve hayat, düelloya girişen, iki silaha dönüşen iki kelime değildir artık senin için;

ne mutlu bunu yaşarken yüreğine okutabilene.

Çevirip gözünü bakmak istersin bir ömür duyduğun sesin geldiği yüze:

?Rabbimi görebilecek miyim??

O ne büyük merak, nasıl bir heyecan, ne beter kaygı; yakar içini yakınlarının, bekleyeninin.

Yıllar geçer, ele karışır oğlun, ölüm unutturur kendini, unutulur kabrin:

?Sen hatırlıyor musun kaçıncı adaydı, şu ağacın altı değil miydi Hatice Gelin??

Başını paltosuna gömmüş bir şair kısa bir not bırakır mezar taşına,

bayram öncesidir; arife:

?Yürekli, her bayram geliyorum, seni görebileceğimi umduğumdan değil,

susarak yatışın elimdeki sorulara cevap değil.

Nasıl da masum bakıyor üzerindeki çiçekler güneşe, izliyorum, bana iyi geliyor.?

Ve ben biliyorum ne denli aşkları, acıları, özlemleri istifleseler de,

bir şaire her zaman yer vardır bir başka şairin o engin gönlünde.

Ah ben, hep yenik geçtim, kendimi galip sanıp da bir saatten ötekine:

Her geceye ayrı bir maya çaldım içimin mukim karanlığından;

hiç bir acı daha kesif değil, hiçbir gök daha zifiri olamaz yaşadıklarımdan.

Ne kadar şiir varsa o kadar aydınlıktır yeryüzü

ve ışığıyla karanlığı yırtan satırlar elbette görünür kılacak bir gün aşkımızı.

Bu hayat da güzel.

Ahmet Yürekli

09.01.2011, Bağlarbaşı