Bundan yirmi yıl kadar önce A Milli Futbol Takım?ımızın maçlarını izlerken, büyük bir adanmışlıkla bastıran oyuncularınızın ürettiği pozisyonlarda düdük hep aleyhimize çalar, sayılmayan goller aylarca psikolojimizi bozardı.

O yıllarda siyaset, sporda skoru belirleyen önemli etkenlerdendi.

Sonradan sonraya, statlarda görsel kalite beklentilerine cevaben çoğalan kameralar her şeyi tespit eder oldu da, çimlere cansiperane dökülen terler sonuca yansır oldu, emekler heba olmaktan bir nebze olsun kurtuldu.

O yıllarda bir Avrupalıyı yenebilmek için çok net ve kılçıksız goller atmak gerekiyordu.

Bu gün de değişen bir şey yok aslında.

Ben hala, Erdoğan?ın kaptanlığında hizmet için sahaya inen siyasi millilerimizin dünya genelinde verdiği mücadelelerde benzer duyguları yaşıyorum.

Avrupalı, ekonomik, sosyal ve siyasal birçok alanda uğradığı yenilgiyi hazmedemiyor, olayları çarpıtıp sonucu değiştirmeye çalışıyor; bunu anlayabiliyorum.

Anlayamadığım, içerdeki muhaliflerin bu hizmetlerin görünmemesi, takdir görmemesi için başvurduğu acizlikler.

Ülkemizde sporun gelişmesi için trilyon bütçe harcayan bu iktidar, açılış için gittiği Arena Stadyumu?nda haksız yere provakosyona uğrayınca, bu pozisyonu siyasetine malzeme etmek isteyenler ?Spora siyaset karışmamalı? gibi alakasız bir yakınmayla hükümete veryansın ettiler.

Oysa halk bu pozisyonda da, golün kimin kalesine gittiğini gördü.

Halkın pekâlâ görüp takdir ettiği hizmetleri inkâr etmek, muhalefetin inandırıcılığını büsbütün bitirdi.

Türkiye, cehalete, anti demokratlığa, nankörlüğe, kadir şinas bilmezliğe karşı attığı kılçıksız gollerle finale koşuyor.

İçeride ve dışarıda, çaresizlikten diz döverek çim yolan muhalif güçlerinse elinden bir şey gelmiyor.

Sahada kameralar, sosyal hayatta da insanlar artık her şeyi görüyor, kimse bu galibiyetleri inkâr edemiyor.

Bugünkü muhalefetin bağırıp çağırması, yenildiği halde minder dışında kükreyen güreşçilere benziyor.

Oysa sırtlarının izi minderde duruyor.

Ahmet Yürekli

21.02.2011, Üsküdar.