Artık Cumartesi

“...madem öyle, bazen niçini boğarmış.”

Savaşlar Hükümdarlar Adına Yapılır

Ve bilmeyiz hangi siperde hangi asker, kısım komutanı...
Ve bilmeyiz her siperde ayrı bir hikâye, ayrı bir geçmiş, ayrı bir gelecek, ayrı bir hesap...

İyilerin tarihinin yazıldığı her yerde, kötülerin tarihi de vardır. İyilerin yaptıkları ve yapmak istediklerinin karşısında olan her şey...

Asırlar aynı şarkıyı söylemiştir. Zaman aynı kumaşı farklı renk ve desenlerde dokumuştur.
İlk insandan bu yana dert de yara da söz de aynıdır; etkisi, ne kadar derinden geldiğine bağlı olarak değişmiştir.

Bazen “neden, niçin” zihni çok bunaltır; ama “ madem öyle” kısmı sizi zorlayan şeylerin ne kadar yersiz olduğunu hatırlatır ve kabullendirir. Bu da şanstan gelen bir rahatlamadır.

Savaşların ortasında anılan “aşk”, öylesine bir şeyin değil; ölesiye olduğunun kanıtıdır. Yaraların içinde bile olsa bir yârin adı anılıyorsa, yâre duyulan aşk, sahicidir. Bir de bu, en çok yaralanan tarafından dile getiriliyorsa...

Soğuk, Islak Soğuktan Yeğdir

Savaşa giden her asker muzaffer olmayı diler. Olmazsa sadece bedenini ve bedenine sığdırdıklarını kaybeder. Asıl savaş hükümdarların sırtındadır. Hükümdar kaybettiğinde sadece bir bedenin değil, hükümranlık sınırlarının tamamının kaybetmesidir. Öyle yazılır, öyle anılır, öyle bilinir...Askerin kaybı çephe çephe,hükümdarınki ise çepeçevre...

Savaşlar, hükümdarlar adına yapılır; kaybetmek de kazanmak da büyük harflerle önce onların hanesine yazılır. Bazen cepheler ve kısım komutanlıkları unutulabilir. Belki de tarih “ sathı müdafayı” onun için çok önemsemiştir.
Çukurova/ ADANA