Seni ilk, kaldırımda ezilen bir çiçeğe uzanırken gördüm. Zarif bir sükûneti vardı yüzünün; nazenin yapın, süt mavisi parmağın, duru bakışın, asil konuşmanla bana o eski İstanbul hanımefendilerini hatırlattın.

Buğulu bir sesin vardı; henüz eğrisi inmemiş gibi yeryüzüne yağmurun, kötüsü, tozlusu esmemiş gibi rüzgârın, bozulmamış bir görünüşü vardı hayatının.

Gizemliydin, tuhaftın, bulmak mümkün değildi seni olduğun yerde; belliydi kendini kendi içinde bir yerlere sakladığın. Saçlarını o uzak mevsimlerin rüzgârlarından kurtarma telaşındaydın. Gözlerin duru bir göl gibiydi, çorak bir toprağa yürüyen suydu dudağın.

İstiklal'de alelade bir akşamdı, metalik melodiler geliyordu barlardan; gece, kendi içinde eriyordu. Akortsuz bir gitar gibi için yüzünle örtüşmüyordu. Tarihi bir binanın balkonundan caddeye bakıyordu iki yaşlı kadın. Küçük bir çocuk mendil satıyordu ve senin kendi içinde sürüyordu kavgaların; yüzünün sükûnetine sanki karanlık gölgesi vuruyordu geçen yılların.

Kadınlar gelip, biriken yalnızlığını boşaltıyordu caddeye. Sen, her bakıştan ayrı bir dünya sağaltıyordun kendine. Anlamıştım, şansız buluyordun kendini, her şeyden vazgeçmiş insanlardan bile; beni gördün, aşklarının üstünü kapattın.

Seni ilk, kaldırımda ezilen bir çiçeğe uzanırken gördüm. Bir erkeğe ve geceye uzanışını düşündüm sonra, hayalini kurdum seninle uyanabileceğim sabahların. Kalmış mıydı hala ezik bir çiçeğe uzanabilecek incelikte, duyarlıkta, sadelikte bir kadın?

Yine İstiklal'deyim, yine akşam; yaşlı duvarlara sinmiş yorgunluğu yılların.

Yıllar sonra bu gün anlıyorum ki, seni gördüğüm o gün, o çiçeğin ezilmişliğiydi yaşadığın.

Ahmet Yürekli

25.15.2012, Beşiktaş.