“…bunun bir kalbin bedenle beraber başka bir bedene yerleşmesi anındaki sarsıntı olduğunu çok sonra anladım.”

İnsan coşkuya daha yakındır aslında. Birden başlayan, devam eden, alışılan… Hüzün sonradan gelir. Güzellikten bile. Bunu en güzeli gördüğümde anlamıştım. Bir ağırlık… Sonra üşüme ve titreme. Bunun bir kalbin bedenle beraber başka bir bedene yerleşmesi anındaki sarsıntı olduğunu çok sonra anladım. Coşmam gerekirken çökmüştüm. Gözlerim ileriye dönük, hüzün geriye. Ayaklarım yerden kesilmişti, tebessüm yüzümden.

Masmavi denize veya gökyüzüne bakarken güleni gördünüz mü hiç?

Ya maviye dalmıştır ya da hüzne. Güzelliğin hüznü çağırdığını güzeller hiç bilmezmiş.