Cumartesi Yazıları -71

“Aşkıma karşılık bulamadım.”dedi hayal kırıklığıyla biri.
“Aşk alemden büyüktür, karşılık nereye sığacaktı?” dedi, gülümseyerek beyaz saçlı adam. ( Gökhan Özcan)

Mavi, Gökyüzünden Yukarıda

Sakın gökyüzünü gördüm, deme; gökyüzü gördüğünden biraz daha yukarıda. Biraz daha, biraz daha yukarıda...

Sözü bitirseydik, bu kadar dargınımız ve darlığımız kalmazdı zaten. Birleştiremiyorsak ve barıştıramıyorsak biraz daha söze ihtiyacımız var. Harfleri, heceleri, kelimeleri, cümleleri çoğaltmaya; anlamdan anlam çıkartmaya, dermeye, deşmeye, derinleşmeye ihtiyacımız var. Bir başkaya, başka bir söyleyişe...

Söz bitmiş olsaydı, dert kalır mıydı? Kim ne söylüyorsa; azı zevkten, çoğu dertten...

Söz bitseydi; savaş çığırtkanları, kazanç vampirleri, vurguncular, talancılar, düzenbazlar, hile ve hurdayı maharet sayanlar, cep aynalarına bakarak hoş göründüğünü düşünenler olur muydu?

Sözleri genişletin. Harflerin karnını deşip yeni harfler çıkartın, tâ ki deşilmesin bir çocuğun kalbi.

Sözleri genişletin. Kelimelere yeni anlamlar yükleyin. Tâ ki hiçbir aşık, kekeme kalmasın!

Sözleri genişletin. Cümlelere yeni cümleler ekleyin. Tâ ki cümlemizde kırılmış bir kalp kalmasın.

Konuşulacak bir şeyin kalmaması, her şeyin düzelmesiyle mi ilgili; yoksa konuşacakların düzene uymasıyla mı?
Konuşacaklarınızı çoğaltın. Tâ ki komşumuzu tanıyana kadar. Hani konu komşudan oluşan bir meselemiz varya... Az tanısak da...

Şiire ne kadar uzağız. Sanki bütün şuura ermişiz gibi. Hem şiirden hem de şuurdan uzaksak, kendimize uzaklığımızı ne ile, nasıl ölçeriz?

Kitaplar... Neden kitaplığa hapsedilir? Hepsi bir anlık olması gerekirken... Hiçbir kitap sadece kitaplığa konulması için alınmamıştır, hiç değilse o amaçla yazılmamıştır. Biliyorum.

Söze ihtiyacımız yoksa, özümüz neden yanıyor? Bir özümüz varsa, gökyüzü biraz daha yukarıda, biraz daha, biraz daha...

Hayati Koca

29.09.2018, Keçiören/ Ankara