Bu gün çocuklarla Üsküdar?a indim.

Sahil, yüklenebileceği kadar insanla doluydu.

Yokladım, son yazdan kalan ne avuçlarımda?

Eski yazlardan ne kalmış köşede, kıyıda?

Nelere sinmiş savruk gönlümün sarhoşluğu? 
 

Asmalı  Kahve?nin müdavimleri azalmış; Çayevi?ni de restorana çevirmişler; maliyet kurtarmıyor, o belli.

Şair Cahit Koytak?la da bu kahvede tanışmıştım; şimdi birçoğunun adını dahi unuttuğum yayınevi sahipleri her akşam yeni çıkan kitapları koltuğunun altına alarak Cağaloğlu?ndan adeta akın ederdi buraya; şimdi o güzel insanları getirmiyor akşam vapuru.

Ahmet Kuru?yla selamlaştım.

Kuru, iyi bir dost, sıkı bir okuyucu.

Yine sırtını dayamış asmaya, beyazı baskın saçlarıyla tebessüm ediyor; o da en az bu asma kadar Üsküdarlı, duruyor öyle duvarın dibinde.

Birkaç yayıncı ile sahile bakan bir masaya oturmuşlar, yılların alışkanlığı.

Ne ki, sahil onlara bakmıyor, önlerinde kendinden başka bir şeyin görünmesine izin vermeyen Marmaray Projesi.

Sağımda, Osmanlı?yı temsilen dalını sokağa eğmiş, koyu gölgesini kaldırıma düşürmüş yaşlı bir çınar ağacı.

Kurşuni kubbelerin üstünde kanatları parıldayan sadık güvercinler?

Mihrimah Sultan, Aziz Hüdai.

?İşte bunlar?, dedim ?gönlümün Üsküdar?ı? 
 

Kuşkonmaz?a yürürken Hilmi Yavuz?u gördüm karşımda.

Hatice Hanım da tanıdı Yavuz?u; sevindi.

Onlarca insanın içinde, hiçbir şeyleri değilmiş gibi yürüyordu, kimse sahiplenmiyordu bu köklü şairi.

Onun yine böyle bir yaz günü için ?Bir gülün yolculuğu gibidir bahçeden sana doğru? dediğini hatırladım.

Yavuz, güçlü bir şair, benimle yankı bulsun istedim şiiri:

?Üstad? dedim, ?Merhaba! Görmeme nezaketsizliğinde bulunamam sizi?

Gönendi, gülümsedi.

Peşi sıra baktım bir süre; arkadaydı gözleri; daha detay tanımadığına üzülmüş gibiydi beni. 

İyi bir gündü benim için;

Üsküdar vefalı sevgili. 
 

Ahmet Yürekli

17.10.2010, Üsküdar.