?Bu gün gençliğimi canlı izledim?  desem elbette sizi şaşırtmış olacağım.

Emin olun ben de çok şaşırdım:

Avustralya?dan gelen;  genç, girişken, gözü kara, büyük hedefleri ve ideali olan, inançlı, azimli (e biraz da yakışıklı) bir genci ağırladım.

Onda gençliğimi gördüğümden olacak, bırakamadım;  İstanbul?un güzide birçok semtini birlikte dolaştık.

Kendimi eleştirmem gerekirse, buraya gezmek için gelen bir genci, bu tanışkınlığı fırsat bilip, hayata dair bildiğim tüm doğruları anlatarak bir hayli bunalttım.

Akşamüstü yine İstanbul trafiğinin azizliği tuttu.

Otomobilin camlarını kapatıp, radyoyu açtım.

Ahmet Özhan o güzel sesiyle okuyordu:

?Ömrümüzün baharı birlikte geçsin??

Mem, Fransızca?yı, İngilizce?yi ve birkaç dili daha bilmesine rağmen, Türkçe?ye hayran olduğunu söyledi.

?Abi? dedi, ?öyle içli ve güzel bir dilimiz var ki, şarkı dinlerken kendini jiletleyenleri yadırgamıyorum.?

Mem, birçok ülke vatandaşının bir arada yaşadığı Avustralya?da doğmuş, büyümüş. Öyle erdemli hal ve davranışları var ki, toplum olarak maalesef kendi içimizde böyle gençler yetiştiremiyoruz.

Şarkının sözlerini mırıldanarak geçtik Boğaz Köprüsü?nü.

 ?Ömrümüzün baharı birlikte geçsin??

Birden takıldım; bir titreme tuttu:

Şarkı olarak söylediğim bu cümle birden çarptı beni.

Kendi kendime, ömrümün baharını  kiminle geçirdiğimi sordum.

Ömrümün hangi bölümünü sevdiğime, inandığıma, her şeyimi borçlu olduğuma ayırdım, ayırıyorum? Baharım kiminle geçti, sonbaharım kimle geçiyor, kışımı kime ayırdım?

Koptum; öyle uzun düşündüm ki, işi, yapacak hiçbir işi kalmayınca, gelinle didişmemek için kendini cami avlusuna atan yaşlıların, biraz da ecel korkusuyla Allah?a, ?Ömrümün kışı da varsın senin olsun? dercesine bir tutum takınışlarına kadar getirdim.

Bahçeşehir?e geldiğimizde Mem bu kez de Zeki Müren?le mırıldanıyordu.

Ona eşlik edemedim:

Hesabını veremeyeceğimiz ömürler omzumuzun yükü.

De hadi, nasıl gülelim? 

Ahmet Yürekli

29,09,2010, İstanbul.