Üsküdar'da, Mihrimah Sultan Cami?nin hemen yanında, yüksekçe bir binanın terasındayım.

Yarım saat vaktim var.

Bu süreyi camide mi yoksa partide mi geçireceğime karar vermem bir hayli zor oldu.

Biliyorum, camide kalbime yüklenip kişisel ihtiyaç ve beklentilerimle ilgili dualar edeceğim; önümdeki hayatı ahir ömrüme zarar vermeden tamamlayabilmek için rabbime yakaracağım.

Oysa yaşadığımız ülkenin olumsuzluklarının yalnızca camilerde dua ederek düzelmesi mümkün değil:

Aksiyon önemli.

Bu nedenle çıktım şu terasa.

Burada gençler var: inançlı, kararlı, istekli ve heyecanlı.  Onlara yalnızca Allah rızası için göstereceğim "yarım saatlik bir ağabeyliğe" bu memleketin daha fazla ihtiyacı olduğunu düşündüm.

Ülkenin ve insanlığın geleceğini dert edinen bu gençler, hayatın öneri ve dayatmalarına karşı tedbirli bir ömür kurgulamışlar kendilerine; ne güzel.

Bir haftadır yağan karla eli yüzü ışıldayan İstanbul'un bu mutena terasında Osman da öğrendi benim çayları şekersiz içtiğimi.

Şimdi huzur içinde ikindiye yetişeceğim.

İstanbul'da, bu duygu sarmalında, aşkla beslenen inancımın kalbime yüklediği asudelikle ayaklarımın altında ezilen karların çıkaracağı sesin tadını çıkaracağım.

Elvedam, kaybolan yıllara.

Baki selamım ise, kadim dostlara? 

Ahmet Yürekli

03.02.2010, Üsküdar