İzler Ve Yansımalar - 69

“...her kim ki murat aldım der, aldığı içinden gitmiştir.”

Dünya, İnsanın Hüzün Yurdudur

İlk ayrılıktan bugüne...

İlk hileden, aldanıştan bugüne...

İlk utanmadan, öğütten, ölümden bugüne... Son dönüşe kadar.

Sözün ne kadar yüce olsa da gökyüzüne erişemediği, gidenlerin bıraktığı boşluğu hiçbir gelenin dolduramadığı, yazılan her şiirin tırnaklarıyla yüzünü yırttığı dünya.

Ayrılıkların, yarım kalışların, kaybolmanın, aldanmanın, hilenin,hüznün, gözyaşının, siyahın, kahrın, gidenlerin,derdin yurdu dünya.

“ Her kim ki murat aldım der, aldığı içinden gitmiştir.” İlk sevilenlerin, önemsenenlerin, takip edilenlerin, emredilenlerin, emanet edenlerin öğütlerinden gitmiştir. Kutsalları uğruna vücutlarını kurutup gönüllerini büyütenlerden gitmiştir; savaş meydanlarında, cephede, hastane koridorlarında o acı haberi alanların kararan gözlerinden gitmiştir, bir kuru ekmek, bir bardak suyla kurulan sofralardan gitmiştir, bakmaya kıyamadıklarının artık gözden kaybolmasından gitmiştir, her şey daha iyi olsun diye gece gündüz Mevla’ya yakaranların umudundan gitmiştir, öteler için varıyla yoğuyla mücadele edenlerin terinden gitmiştir.

“ Yaşam şahitlidir.” Her şeyin de şahidi vardır, hiç olmayanın kendisi vardır. Her gidenin mutlaka beklediği bir yer olacaktır. O buluşma gerçekleştiğinde götürenlerin getirdikleriyle, kaybedenlerin eksilenleri hesaplaşacaktır. Gerçek hesap odur. Terazinin şaşmadığı, herkesin her yaptığına kendinin şahit olduğu mahkeme ve ellerinin, ayaklarının parlaklığıyla tanınacak olanlar... Dünyayı hüzün yurdu görenlerin ilk defa bahara erecekleri an. Kalıcı olanı, geçici olana tercih ettikleri için ebedi heyecan, heyecan, heyecan...

Küçücük bedenlerin büyük acısı ve gölgesi... O gün olmasaydı, kime nasip olacaktı Aksa’yı bekleyen bir annenin rüyası?