İzler Ve Yansımalar - 4

“...değerler incitildiğinde kalbe değer.” (H.K/ Cumartesi Yazıları)

Değer

Torbada boncuk iken ipe dizildiğinde tespih olanlar artık bir değerdir. Bir izi, sembolü, anlamı, çağrışımı vardır. Mevla’nın insan olarak yarattıkları da belki böyledir, herbiri başka bir şey hatırlatır. Ne mutluluklar ve ne müjdeler vardır; hayırdan, güzellikten, iyilikten, paylaşmaktan, gizlemekten yana hatırlatmaları olanlara.

Bir cenaze namazında imam efendinin ilk tekbirdeki ses tonu; acınızı paylaşıyorum,hissediyorum, bizzat acınızın içindeyim, acınıza ortağım şeklindeyse bir değerdir; soğuk, yabancı, biraz sonra görevim bittince gideceğim şeklindeyse sadece resmidir, olmamış ve değmemiştir.

Olanıyla imtihan başarısı en büyük değerdir, örnekliği sürekli ve sonsuzdur; olmayanla imtihana davet sadece söz bitene kadardır, devamsız ve değersizdir.

Sesinden, görüntüsünden, davranışlarından, duruşundan bir insanın bir meslek grubuna yakıştırılması bir değerdir; herkesin her şey olabileceği bir durum ise bir değersizliği, sıradanlığı ifade eder ki bundan da kimse, özellikle de yakışmamış kısımda olanlar şikayetçi olmamalıdır.

Değer bir soyluluktur.
Zamana, makama, duruma göre değişmez; değişmediği için değer olmuştur. İncitilmemesi gerekir; incinen her değer insanlığın silinmesine, değersizleşmesine, sıradanlaşmasına bir hamledir ki bu hamleler üst üste gelirse insanlık düşebilir.

Torbada boncuk olmakla, ipe dizilip tespih olmak arasındaki fark kadardır değer; umarım incitilmezler ve kalbi yormazlar.