Güzel bakmayı ve güzel görmeyi neredeyse unuttuk.

Hayata, olumsuzluklarını öne alarak bakmak geleneğimiz oldu.

Bu bakış, rahmani bir bakış değil.

Her şeyi var edenin dünyaya bu şekilde baktığında neler olabileceğini tasavvur etmek bile mümkün değil.

Kul olarak elbette bizler "olumlu bakışa" çok daha muhtacız.



Açığın, ayıbın, kusurların avcısı gibi dolaşan gözlerimiz, başkalarının mahcubiyetini eğlenceye dönüştüren yüreğimiz ve kusurlulardan oluşan bu yapı içerisinde, kendimizi kusursuz bir abide gibi gören kalbimizle biz bu dünyanın nesiyiz; insanı mı, virüsü mü?



Affedilmediğimiz için mi, merhametimizi tükettik?

Utandırıldığımız için mi ayıpların peşindeyiz?

Kalbimiz, güzelliklerden haz almayı niçin unuttu?

Niçin, kötülüklerin altına gömdük bütün güzellikleri?



Arızalı bir kalbimiz var.

Aklımız ve vicdanımız ruhumuzu beslemiyor, yiyor.



Varlığı, hayatı ve insanı hikmetlerin keşfi aşkına izlemenin doyumsuz lezzetleri varken, bunca fırsatı ıskalayıp kötülüklerle çevirili bir yapıyla bu toplumda var olmak; ilim, hikmet ve ferasetten uzaklığımızı gösterir.



Gözlerimizin güzelliğe susamışlığını; gönlümüzün, hayatımızdan duyduğumuz memnuniyetle coştuğunu; aklımızın da bu doğru işleyiş içerisinde daha bir üretken hale gelip ömrümüzü kolaylaştırdığını görüp yaşayabilmemiz için yapmamız gereken bir tek şey var: İmanımızın kıymetini bilmek.



Bu kıymet bizi "insan" eder.





Ahmet Yürekli

Üsküdar, 14.09.2011