Olmaz Hayal

İzler Ve Yansımalar - 17

“...tuhaflık bu ya...Bulduğunda anlarsın aradığını, bazen de kaybettiğinde.”

Olmaz Hayal

Kim inanırdı, kimse...
Kim hayal ederdi, kimse...
Kim sessiz kalırdı, kimse...
Ama, “ O, ol der; o da oluverir.”
İbret kim için, herkes....

Zor zamanlar; kuvvetli bir bilgi, anlayış, dayanışma, birlik, sabır, hoşgörü ve iman gerektirir.
En zor zamanlar ise tüm bunlarla birlikte sorgulama, değer bilme, değer verme, değerini ve önemini anlama gibi, normal zamanlarda hiç kıymet vermediğimiz şeylerin kıymetini öğretir bize. Bir nefes gibi, açık hava gibi, parklar bahçeler gibi, su kenarları gibi...

Okul gibi, mesela...
Hani sürekli yeni arayışlarda olduğumuz. Elbette arayış, değişim, varsa ve olacaksa iyileşme düşünülmeli; ama olanın kıymetini bilerek, olana gereken değeri ve önemi vererek.

Açıklamanın yapıldığı gün nasıl da bir hüzün çöktü evlere.
Nasıl da kıymetliymiş her gün gördüğümüz; ama önemsemediklerimiz.
Nasıl da güzelmiş; bahçedeki, koridordaki cıvıltılar, uğultular...
Öfkesi de sevinci de nasıl da hayat veriyormuş arkadaşlarımızın.

Elbette geçecek.
Kara gün, kararıp kalmazmış.
Bir dilim ekmeğin de ailenin de arkadaşın da öğretmenin de öğrencinin de okulun da hastanenin de mesleğin de esnafın da büyüklerimizin de düzenli ve değerli bir devlet mevcudiyetimizin de kıymetine kıymet katarak geçsin.

Tedbir bizden, takdir Hak’tandır.
Sabırla, özenle, ilgiyle....
Uyarıları ve önlemleri önemseyerek...