“…insan, nasibine benzermiş.”

Yaz günü, temmuzda, sen terle ben sileyim.

Biriken sadece soylu öfkem değildi. Şiirler de biriktirdim. “Şiirler ki bir ucu kurşun, bir ucu tüyü bir kuşun.” Öyle dediler. Kuş ve kurşun aynı göğün eseriymiş.

Nice sonra, boğazımda düğümlenen yeri buldum. Çözemedim. Düğüm içe dönük, dışarıdan görünmüyor. Yanlış bir müdahaleyle kördüğüm olma ihtimali de var.

Göğe kuş, göğe kurşun, boğaza düğüm…İnsan, zamanla nasibine benzermiş.