İnsan Olmak Bir Misafirhane Gibidir.

Mevlana Hazretleri ;“İnsan olmak bir misafirhane gibidir der. Her sabah gelir yeni biri. Beklenmeyen misafirdir. Bir sevinç, bir hüzün, bir kötülük arzusu. Ve bir anlık bilinç hali. Hoş karşılayın hepsini, hoş tutmaya bakın” diye seslenir”.

Ne kadar güzel anlatmış Mevlana Hazretleri insan olmanın ne demek olduğunu.

Bu tezatlar dünyasında iyi kötü, kolay zor tüm duygularımızın bize bizi anlatmak için nasıl da yol gösterdiklerini, kendimize karşı nasıl da anlayışlı davranıp, her yaşadığımız anda kendimizi düzeltmek için nasıl ders almamız gerektiğini. Tek çıkar yol, gerçeği ve onun neden olduğu acıyı kabullenmektir. Hayatın bizden istediği budur; kabullenmek.

Sabah uyandığımızda o günün karşımıza hangi şartları getireceğini, karşımıza kimleri çıkacağını bilemeyiz.

Zaman zaman karşımıza çıkan önemsiz aksaklıklar için harcanan enerjinin, kaybedilen zamanın, akıl dışı davranış ve üzüntülerin insana verdiği zararın telafisi yoktur.

Üzüntü, endişe ve öfke hiç bir işe yaramaz. İnsanın kendini kontrol dışı bırakmadan olanları, gerçeği kabullenmesi huzuru ve sağlığı getirir.

Üzüntülerinin baskısından kurtulmuş bir insan hayatını üzüntüden uzak ve endişesiz yaşaması halinde yaşamın huzur ve keyfini de yaşamış olacaktır.

Yıllarca gerçekleşecek umuduyla kurduğumuz hayallerimiz vardır. Bunları terk etmek çok zordur.

Öylesine bütünleşmişizdir ki, hayal ve hayallerimiz yıkıldıkça yalnızca isyan ederiz.

Oysa isyankâr asi biri olmak yerine şu duayı dilimizden düşürmeyelim:

“Allah’ım bana değiştirebileceğim şeyleri değiştirme gücü, değiştirmeyeceğim şeyleri kabullenme olgunluğu ver,” duasını.

Kabullenmek hiçbir zaman boyun eğmek değildir. İçinde bulunduğumuz şartları, dikkate alarak neler yapabileceğimizi, tarafsız, bahanesiz, kimseyi suçlamadan, akıl yoluyla değerlendirmektir kabullenmek.

Kendini bilen, yaşamı ve hayatın getirdiklerini kolayca kabul eder.

Hataları ile yüzleşebilen insanlar bizi etkiler, kabul edemeyenler ise tedirgin eder. Hele aynı hatayı ısrarla tekrarlayanlardan uzak durmaya çalışırız..

Aslında hepimiz misafiriz şu fâni dünyada.

Sonuç olarak; Hepimiz yolcuyuz ve geçici olarak konaklamaktayız burada.

Bu sebeple birbirimizi yolcu ve misafir olarak görmekle ve misafire ikram etmekle yükümlüyüz.

Kalın Sağlıcakla

Sait ÖZDEMİR

Uzman Psikolojik Danışman&Aile Eğitimi Uzmanı