Derman Aradım Derdime, Derdim Bana Derman İmiş..

Bir tek kalbin kırılmasını önleyebilirsem, Bir yaşamdan acıyı alabilirsem, Ya da bir acıyı hafifletebilirsem, Ya da bir ardıç kuşunu yuvasına koyabilirsem, Boşuna yaşamış olmayacağım der, Emily Dickinson.

 Acılar bizi yetkin kılan, bizi aynı tarafta tutan ortak paydalarımızdır. Bir derdi olmalı insanın rahatsız eden, rüyalarına giren, uykularını kaçıran, arayışa iten, ben ne yapabilirim diye kendi kendine sorular sorup cevap arayan.

Bu halin kıymetini bilen evliyalar “Derdimi arttır” diye dua ederlermiş. Biri onlardan dua isterse de “Allah derdini arttırsın” derlermiş. Derdir, hüzündür insanı insan yapan. Hüznüne yabancılaşmış birey veya toplumlar mekanikleşir, robotlaşır. Oysa eskilerin deyimiyle tam karşılığı “hemhal” olmak. Haliyle hâllenmek, haline ortak olmak önemli bir haslettir.

 Ne güzel söylemiş şair“ Derman aradım derdime, Derdim bana derman imiş”

Dert zahiren sıkıntı ve zorluk demektir. Her işi bir hikmet üzerine olan hakkın işlerini bizler şer olarak adlandırmak ile kendi gafletimizi ortaya koymaktayız. Sonsuz hayır sahibi olan Allah (c.c) kullarına zulüm edici değildir. Bizler kendi sıkıntıları dert olarak adlandırıp bir üzüntü ve ümitsizlik içerisine düşeriz.

Hâlbuki hakkın bütün tecellileri kullarını olgunlaştırmak içindir. Bizler kıt olan anlayışımızla bunu anlayamamaktayız.

“Elâ inne Evliya Allahi Lâ havfün aleyhim velâhüm yahzenun” Yunus 62 “Bilesiniz ki, Allah'ın dostlarına korku yoktur; onlar üzülmeyecekler de.”

Kalın Sağlıcakla.

Sait ÖZDEMİR

Uzman Psikolojik Danışman

www.saitozdemir.net